Necmi Aydın Ünverdi #1

"beynimi kullanıp derse geç girmeye karar verdim. ancak ne kadar geç girersem gireyim bir faydası olmayacaktı. girmeden bir sigara daha dedim. sonra bir sigara daha. paket bitti... lakin o derse ne kadar geç girersem gireyim o ders bitmeyecekti. giriş vardı, çıkış yoktu..."

derse girdiğimde 45 dakika kadar olmuştu. gördüğüm tek şey üzgün yüzler, umutsuz suratlar, parçalanmış hayallerdi. acı çeken yüzlerden oluşan bir tünel...

uyumaya çalışıyorum bir ara. ancak itü kraliyet yüzüğününü vuruyor kürsüsüne. ses dalgalarıyla uyanıyorum. "yorgan battaniye lazım mı beyim?" diyor. afallıyorum. işkenceyle karışık kafamı yukarıda tutmaya söz veriyorum..

ders, kağıt üstünde 1 saat. kimsenin beklentisi yok ama. 2. saatteyiz ve dersin bitmesine dair hiç bir kanıt yok ortalarda. hepimiz öleceğiz.

2.5 saat oldu..hava karanlık..beşiktaş gol atıyor..ezanlar okumuyor artık. fakülte ışıkları kapalı, kimse yok. inler cinler top oynuyor koridorlarda. fakültede top sakal bırakmış, gözlüklü, ak saçlı, t cetvelli inler cinler top oynuyor!

işte tam o anda, tam o sırada ölmüş insanlar gördüm. ölmüşlerdi. "o" ise hala şekere koşan çocuklar gibi ordan oraya zıplıyor "rigit cisime etkiyen f1 f2 f3..(kürsüye kollarını vuruyor) bileşkesi (kolunu dik vuruyor bu sefer) ENVERİYANTIIAAAR" diye kükrüyordu. ufka bakıyordu.

o sıralar kendimden geçmişim. kendimi fakültenin çıkışında buldum. cebimden bir camel çıkardım. dolu bir nefesi ciğerlerime çektim. ilki biraz yaktı. ikincisi daha iyiydi. o an cennetteydim. cennetti bu."

Bir makinacının anıları
INS
27.10.2008 22:12